Το ντοκιμαντέρ αφορά χρονικά την κατοχική περίοδο (1941-1944) και συγκεκριμένα των «πειθαρχικών ταγμάτων 999» (Bewährungsbataillone) και στη δράση των Γερμανών αντιφασιστών μέσα από τη δημιουργία της AKFD (Antifaschistisches Komitee Freies Deutschland).

  Η γενικευμένη αντίληψη είναι ότι το σώμα Γερμανών αξιωματικών και οπλιτών ήταν ομοιογενές και αδιαφοροποίητο που ακολουθούσε με τυφλή ιδεολογική προσήλωση τους εθνικοσοσιαλιστικούς στόχους του χιτλερικού καθεστώτος ή στην καλύτερη περίπτωση τους αποδέχονταν λιγότερο ή περισσότερο παθητικά , είναι εσφαλμένη.

  Στην πραγματικότητα –και χωρίς να παραβλέπουμε τη μαζική αποδοχή του ναζιστικού φαινομένου από εκτεταμένα τμήματα του γερμανικού λαού- σε όλη την  κατεχόμενη Ευρώπη αλλά ακόμα και μέσα στο έδαφος του Τρίτου Ράιχ Γερμανοί ή γερμανόφωνοι ανέπτυξαν αντιφασιστική δράση κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες.

  Ανυπακοή, αντίσταση, αυτομόληση δεν ήταν άγνωστα φαινόμενα στον γερμανικό στρατό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσα στο 1939 και το 1945 λειτούργησαν στη Βέρμαχτ 1.000 με 1.200 στρατοδικεία, τα οποία εκδίκασαν περίπου τρία εκατομμύρια υποθέσεις υπονόμευσης της αμυντικής ισχύος, ανυπακοής, εσχάτης προδοσίας κλπ. Στις δίκες αυτές καταδικάσθηκαν περίπου 1,3 εκατομμύρια στρατιωτικοί. Σε αυτές τις καταδίκες συμπεριλαμβάνονται περίπου 30.000 θανατικές ποινές. Από τους 35.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ που βρέθηκαν ένοχοι για λιποταξία, το 65% καταδικάσθηκε σε θάνατο.